Τα δάκρυα οργής της Αθηνάς

Ποιητική προσέγγιση στο άγνωστο αριστούργηµα
«Το ανάθεµα της Αθηνάς» (The curse of Minerva)
του µεγάλου φιλέλληνα
ποιητή ΛΟΡ∆ΟΥ ΒΥΡΩΝΑ (1811)
Ελεύθερη απόδοση-διασκευή: ∆ήµος Λεβιθόπουλος
για το ΑΡΧΕΙΟ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΓΡΑΜΜΑΤΩΝ

Τα δάκρυά σου, χίλιοι Ιλισοί
πνίγουν τα λόγια που µας έλεγες εσύ
πρόµαχε της τιµής, ω! Αθηνά Παλλάδα
σκιά της δόξας σου, καηµένη µου Ελλάδα.
Ιδού να! η Αθηνά! θεών θεά,
φλογίζει ο νους της
στην Αλβιώνα το µένος της µηνά
κατάρα! µε τους κεραυνούς της.
«Τ’ όσιο, θείο κάλλος µου, -τρανή ιεροσυλία!- όπου κρατούν ως λεία
µα τι φυλή! στην τρυφηλή, υπερφίαλη και υπερόπτη Αγγλία
το µόνο φως ουράνιο να είν’ οι κεραυνοί µου
κι ας είναι τούτη µου η οργή -σε ξένη γη- η στερνή µου
οµίχλη να κρύβει τη ζωή, πηχτό παντού σκοτάδι
ήλιου µη δει την χαραυγή. να ξηµερώνει βράδυ!».
«Κι ο Έλγιν που τα ελλήνια θεόµορφα γλυπτά κοµµάτιασε σε λίθους
ρήµαξε αλήθειες αξεστόµιστες, όπου γεννούν αθάνατους, θνητών θεών, τους µύθους
ασύδοτος δίχως ντροπές, µέριασε τύψεις κι ενοχές, αισθήµατα και οίκτους
περνώντας σε αγριότητα έως κι αυτούς τους πρόγονούς του Πίκτους
“Ελγίνοι” να λέγονται οι αισχροί κι όσοι ανάξιοι, συγχώρεσης καµίας,
από τον πόνο της ψυχής µου πιο βαρύ, να ’ναι το τίµηµα της άθλιας ανοµίας
ως άγαλµα να στέκει πάντα ορθός πάνω στο βάθρο της ατιµίας!».
Αυτά η οργή µου είχε να πει,
και τώρα, πέτρινη σιωπή
πέτρα παγερή κι εγώ, βουβή
τι κι αν σµιλεύτηκα µε θεϊκή πνοή…
σαν µε την χάρη του Παγγενέτη ∆ία
οδήγησα το χέρι του Φειδία
το τέλειο να µου δώσει κάλλος
π’ούτε θεός, ούτ’ άνθρωπος να έχει άλλος.
«Και τώρα πέτρινη σιωπή
πέτρα παγερή, κι εγώ, βουβή…»

* * *
Πρόµαχε Αθηνά,
της σοφίας, της τιµής,
του ωραίου και της αρετής
υπέρµαχε θεά
πανίερη Παλλάδα
η Οικουµένη προσκυνά
και πρώτη η Ελλάδα.
Πρόµαχοι είµαστ’ όλοι εµείς στον ιερό αγώνα
για ό,τι χτίσαν οι θεοί, κάποιον χρυσούν αιώνα
τ’ αθάνατα! ελλήνια γλυπτά του Παρθενώνα.