Μπορεί να ήταν μόλις 13 ετών, να βρισκόταν στις Αρχές της εφηβείας του –στην πιο τρελή ηλικία της ζωής του- να είχε το σπίτι και τη μητέρα του, ωστόσο αποφάσισε να πάει κρυφά στον πόλεμο και ας ήταν το όπλο μεγαλύτερο από το… μπόι του.

Ο λόγος για τον Αναστάσιο Χαραλαμπόπουλο που μπήκε κρυφά στο βαγόνι με τις αποσκευές των επιστρατευμένων και έφθασε ως… λαθρεπιβάτης στα ελληνοαλβανικά σύνορα. Και μπορεί να μην πήρε όπλο στα χέρια του, ωστόσο βοήθησε τον ελληνικό στρατό όσο και όπως μπορεί ένα παιδί.

Η ιστορία του λεβέντη πιτσιρικά δεν βρήκε χώρο στις ένδοξες σελίδες του έπους του ’40. Πρόκειται για ένα παραλειπόμενο, μία ανθρώπινη ιστορία που δεν γνωρίζαμε μέχρι σήμερα, και θα συνεχίζαμε να έχουμε άγνοια, αν δεν δημοσιευόταν στην εφημερίδα «Ακρόπολις» τον Δεκέμβριο του 1940.

Ακόμη και το γεγονός ότι η ιστορία του Αναστάσιου γράφτηκε στην εφημερίδα δεν πήρε διαστάσεις αφού το δημοσίευμα πέρασε στα «ψιλά». Τελικά την εντόπισε ένας άλλος πιτσιρίκος, ο 16χρονος Γιώργος, γιος του Δήμου Λεβιθόπουλου, δημιουργού του «Αρχείου Ελληνικών Γραμμάτων Γεώργιος Λεβιθόπουλος».

«Διάβασε την ιστορία ο Γιώργος και ενθουσιάστηκε. Μπορεί επειδή είναι παιδί ακόμα και η ηλικία του είναι κοντά με του 13χρονου τότε Αναστάση, μπορεί κι επειδή θα ήθελε να το έκανε ο ίδιος αν ήταν σε αυτήν τη θέση, ήταν σαν να του "μίλησε" στην καρδιά του. Κάθισε λοιπόν κι έγραψε ένα κείμενο με τίτλο "Ο ηρωάκος", που πρόκειται να εκδοθεί τις επόμενες μέρες σε βιβλίο», εξηγεί στο «Εθνος» ο Δήμος Λεβιθόπουλος, που χαίρεται διπλά που ο γιος του εκτιμά το Αρχείο και -κυρίως- εμπνέεται από αυτό.

Στο μεταξύ, το Γενικό Επιτελείο Στρατού, η Διεύθυνση Ιστορίας Στρατού και η Ένωση Αποστράτων έχουν επιδοθεί στην αναζήτηση του Αναστάσιου Χαραλαμπόπουλου, που αν ζει σήμερα θα είναι 86 ετών. «Θα 'θελα πολύ να τον γνωρίσω αν ζει!», λέει ο Γιώργος Λεβιθόπουλος.

Η ιστορία του 13χρονου τότε Αναστάσιου Χαραλαμπόπουλου, θα μπορούσε να έχει βγει από ταινία βασισμένη στο ηρωικό έπος του 1940.

Ο… επαναστάτης Αναστάσης επιβιβάστηκε κρυφά στο τρένο όπου βρισκόταν ο πατέρας του. Μέχρι το Μέτωπο δεν τον είχε δει κανείς. Τελικά η παρουσία του ανακαλύφθηκε μόλις έφθασαν, γεγονός που προκάλεσε αναστάτωση στους επικεφαλής της μονάδας.

Η επιστροφή του στην Αθήνα ήταν αδύνατη και ο Αναστάσης επέμενε να μείνει για να πολεμήσει. Η μονάδα του πάτερα του, Αλεξάνδρου, αναχωρεί από στιγμή σε στιγμή για την πολεμική ζώνη και η τύχη του μικρού Αναστάση πρέπει να κριθεί άμεσα. Οπότε προκρίνεται τελικά η ιδέα να υπογράψει ο πατέρας ότι δέχεται, ο γιος του να καταταχθεί ως εθελοντής στον στρατό, κάτι που θα λύσει τα χεριά των αρμοδίων. Έτσι και έγινε.

Σύμφωνα με τις επίσημες υπάρχουσες μαρτυρίες, όταν ο στρατός μας κατέλαβε την Κορυτσά, άφησαν τον Αναστάση να παρελάσει πρώτος κατά την είσοδο στην πόλη. Υπήρχε όμως ένα… μικρό πρόβλημα: ο Αναστάσης δεν είχε στολή στρατιώτη. Τελικά, με απόφαση του διοικητή της μεραρχίας, φτιάχτηκε άρον-άρον στολή στρατιώτη στα μέτρα του 13χρονου και του απονεμήθηκε τιμητικά ο βαθμός του δεκανέα.

Σύμφωνα με τις μαρτυρίες της αληθινής ιστορίας, στην εύρεση των οποίων βοήθησε ο αντιστράτηγος ε.α. Γιώργος Τζουβαλάς, ο οποίος και προλογίζει το βιβλίο μαζί με τον στρατηγό πολεμιστή στη Μάχη της Κρήτης Κωνσταντίνο Κόρκα, ο Αναστάσης κάποια στιγμή κρυολόγησε και τον έστειλαν στα μετόπισθεν, σε ένα μικρό χάνι. Εκεί ο αεικίνητος δεκανέας ανακάλυψε ότι ένας πελάτης του ξενοδοχείου κλεινόταν στο δωμάτιό του και με ένα περίεργο μηχάνημα κάτι έκανε.

Ο υποψιασμένος Αναστάσης ειδοποίησε τον ξενοδόχο, που και αυτός με τη σειρά του κάλεσε τη χωροφυλακή. Τελικά, αποδείχθηκε ότι ο ύποπτος πελάτης ήταν Αλβανός κατάσκοπος που έδινε στους Ιταλούς πληροφορίες για τις θέσεις και τις κινήσεις των ελληνικών στρατιωτικών μονάδων της περιοχής!

Και μπορεί ο Αναστάσης να ήταν μικρός στην ηλικία, αλλά είχε το θάρρος μίας ολόκληρης μεραρχίας, την αποφασιστικότητα ενός διοικητή και το μυαλό ενός επαναστάτη που παλεύει για την οικογένεια και την πατρίδα του.