Ο Αλέκος Σακελλάριος έβαλε ανάγλυφη και ανεξίτηλη τη σφραγίδα του στον Κινηματογράφο, στο Θέατρο, στο Τραγούδι αλλά στη Δημοσιογραφία. Τότε που η Δημοσιογραφία ήταν η βασική κολώνα της Δημοκρατίας και όχι, απλά, μια προσχηματική διαδικασία και μάλιστα με…εργολαβική ανάθεση.

Ο Αλέκος Σακελλάριος που είχα τη μεγάλη τιμή και το προνόμιο να είμαι ο πιο στενός συνεργάτης του, τη δεκαετία 1980-1990 και να συγγράψουμε από κοινού δέκα βιβλία (350 εύθυμα διηγήματα) και δύο θεατρικά, συνέδεσε το όνομά του με μεγάλες στιγμές για τις Τέχνες και τα Γράμματα και χάρισε τόσα πολλά και μεγάλα έργα στον πολιτισμό μας, ώστε δικαίως σήμερα, στέκει στο Πάνθεον των κλασικών, που ούτε αυτός ο φθοροποιός των πάντων, ο χρόνος, δεν μπορεί να τον αγγίξει. Γιατί,-τόχουμε ξαναπεί-κορυφαίοι και σπουδαίοι υπήρξαν κατά καιρούς πολλοί. Αλλά από την κορυφή, την κάθε κορυφή, είναι τρομερά δύσκολο να περάσεις στην αθάνατη τάξη των κλασικών που ίπτανται στα ουράνια. Οι Άγγελοι του Θεού. Συνήθως οι πιο πολλοί κορυφαίοι, ή δεν αντέχουν άλλο την κορυφή ή η κορυφή δεν αντέχει άλλο αυτούς, και παραδίδονται στη λήθη, υποκείμενοι στον αδυσώπητο νόμο, τον αδηφάγο: «κανένας ήλιος δεν μεσουρανεί για πάντα».

Ο Αλέκος Σακελλάριος, μεσουρανεί και θα μεσουρανεί γιατί έγινε κλασικός και τα έργα του αθάνατα! Αφορμή για να μιλήσω, ακόμη μια φορά, για τον αγαπημένο μου φίλο, δάσκαλο και συνεργάτη, μου δίνει η ευγενική πρόσκληση των συναδέλφων, να συνεορτάσουμε τη συμπλήρωση των 50 χρόνων από την πρώτη κυκλοφορία του «Ελεύθερου Κόσμου» μέχρι τον σημερινό τιτάνιο αγώνα αναβίωσης και επιβίωσής τους. Και πως μπορείς να γιορτάσεις μισό αιώνα δημοσιογραφικής και πολιτικής ιστορίας, δίχως να έχεις την πιο ξεχωριστή θέση, ανάμεσα στους τιμώμενους, πλέον εκλεκτούς προσκεκλημένους-«μεγάλους απόντες»-, στον Αλέκο Σακελλάριο που επί χρόνια πρόσφερε τις υπηρεσίες του ως χρονογράφος, στον «Ελεύθερο Κόσμο» όπως, κατά καιρούς και σε πολλές άλλες μεγάλες εφημερίδες της εποχής. Ο Σακελλάριος άρχισε να δημοσιογραφεί από μαθητής του Γυμνασίου. Μαζί με τις θεατρικές και κινηματογραφικές του ανησυχίες, η φλόγα του για την δημοσιογραφία ήταν μέχρι το τέλος της ζωής του άσβεστη. Εξήντα ολόκληρα χρόνια έδωσε το καθημερινό παρόν μέσα στις εφημερίδες, χωρίς διακοπή, δίχως κούραση και βαρυγγομιά.
-Σακελλάριος!
-Παρών!...

Τα εξαιρετικά δυσανάγνωστα χειρόγραφα του Αλέκου Σακελλάριου, όπως αυτό από το έργο «Το ξύλο βγήκε απ’ τον παράδεισο» ανάγκασαν τους τυπογράφους να του ζητήσουν να γράφει τα κείμενά του στην γραφομηχανή που του είχε δωρίσει, για τον ίδιο λόγο, ο Νίκος Τσιφόρος.

Από την «Καθημερινή» του μεγάλου Γεώργιου Βλάχου, και τον «Ασύρματο» έως και την «Ελεύθερη Ελλάδα» και τον παράνομο Τύπο της κατοχής, και μετά, την «Απογευματινή», την «Ακρόπολι», την «Ελευθερία», τον «Ελεύθερο Τύπο» και βεβαίως τον «Ελεύθερο Κόσμο» στις στήλες του οποίου έφτιαξε το δικό του δημοσιογραφικό του απολίτικο και ακομμάτιστο προπύργιο, στην καθημερινή μάχη για ένα καλύτερο αύριο…Ο Σακελλάριος εργάστηκε και συνεργάστηκε, όλα αυτά τα χρόνια, με όλες σχεδόν τις εφημερίδες της εποχής του από απλός ελεύθερος ρεπόρτερ κοινωνικών θεμάτων, δικαστικός συντάκτης έως και χρονογράφος. Τα αποκόμματα των εφημερίδων που φέρουν την υπογραφή του φθάνουν να γεμίσουν σήμερα μία τεράστια βιβλιοθήκη. Ούτε ένα όμως από όλα αυτά τα αμέτρητα χρονογραφήματα και ρεπορτάζ, δεν έχει κομματική σκοπιμότητα και ταυτότητα! Να γιατί ο Σακελλάριος υπήρξε μεγάλος. Γιατί σε μια εποχή έντονων έως θυελλωδών πολιτικών αντιπαραθέσεων, αυτός διατύπωνε ό,τι του υπαγόρευε η συνείδησίς του και όχι οι κλίκες των πολιτικών καφενείων της εποχής....

Χρειαζόταν πολύ θάρρος, έως και ρίσκο ζωής, μέσα στο μαύρο ζόφο του εμφυλίου 1947 να σατιρίζεις στο έργο «Οι Γερμανοί ξανάρχονται» την τρέλα των γνωστικών και την αυτονόητη λογική των τρελών… Μη κοιτάτε που σήμερα τα βλέπουμε όλα αυτά τα έργα από την βελούδινη αίσθηση του άνετου καναπέ μας. Πρέπει να διαθέτεις πολύ ψυχούλα, για να καταγγείλεις τις λοβιτούρες των κυρίων ιδιαιτέρων και των καπάτσων μαυραγοριτών που έγιναν παράγοντες της κοινωνικής ζωής, στο έργο «Ένας ήρως με παντούφλες», όπου χρησιμοποιώντας ως βιτρίνα έναν στρατηγό ήρωα όλων των πολέμων από το 1910 έως το θρυλικό 1940 οι «διαπλεκόμενοι» της εποχής (1950) κλέβουν ασύστολα τον ιδρώτα, την τιμή, την ψυχή ενός λαού που μάταια προσπαθεί να ορθοποδήσει....

Και λίγα χρόνια αργότερα, ο εμβληματικός πια Μαυρογιαλούρος, ο κύριος υπουργός που δεν μπορεί να κουμαντάρει το σπίτι του αλλά κρατά το τιμόνι ενός πολύπαθου έθνους, στην ταινία με τον τίτλο-αφύνιση «Υπάρχει και φιλότιμο» (το «ρε» λείπει στο τέλος για λόγους ευπρεπείας), ο αριστοφανικός Σακελλάριος, σούρει τα δέοντα στα…παραυπουργεία που λειτουργούν γύρω από τις πίστες των πολυτελών καμπαρέ «Αρζεντίνα», «Κόρωνετ» και άλλων. Που ήταν τότε, όλοι εκείνοι οι μαλλιαροί κουλτουριάρηδες, που μας έβριζαν την δεκαετία του 1980 «Πφφ! Σακελλάριος! Νιάου Νιάου βρε γατούλα!» Που ήταν όλη αυτή η υψηλή διανόηση, αριστερή, δεξιά και αδέξια ενώπιον της τρομερής αναίδειας της οποίας χρειάστηκε πολλές φορές να απολογηθεί έντρομος. Και άσε τότε «που ήταν τότε». Τώρα που είναι όλη αυτή η βαρέων βαρών κουλτούρα; Όσοι πρόλαβαν τον «λουφέ» που έλεγε κι ο στρατηγός Δεκαβάλας «Ο ήρως με παντούφλες», είναι σε καμιά βίλλα στην Πεντέλη και στην Ερυθραία και μας εκφράζουν την συμπάθειά τους για την βαθειά μας άγνοια. Οι άλλοι, απλώς παίρνουν τη σύνταξη του ισοβίως αργόμισθου και μας συγχωρούν που ποτέ δεν μπορέσαμε να συλλάβουμε το πνεύμα τους. Αυτά και άλλα πολλά, σημεία και τέρατα, κρύβει αυτή η πεντηκονταετία που γιορτάζει αυτές τις μέρες ο «Ελεύθερος Κόσμος». Ξέρετε κάθε κεράκι, από αυτά τα πενήντα, τι φωτιές και πυρκαγιές έχει δει στην εποχή του;...

Αλέκος Σακελλάριος, ο αγαπημένος μου δάσκαλος, συνεργάτης και φίλος

Αλέκος Σακελλάριος - Δήμος Λεβιθόπουλος εν δράσει!

Ο Αλέκος Σακελλάριος ως χρονογράφος διάφορων εφημερίδων με διαφορετικές πολιτικές και κομματικές θέσεις, έδωσε δυναμικά το παρόν του, με περισσή αξιοπρέπεια. Απ’ τη μία, χωρίς την παραμικρή δική του κομματική ταύτιση, αριστερά ή δεξιά, απ’ την άλλη, με την πλήρη ελευθερία που του παρείχε η μεγάλη προσωπικότητά του σε καιρούς δύσκολους, να γράφει ό, τι θέλει, όπως το θέλει, όποτε θέλει, αγνοώντας ακόμη και αυτούς τους λογοκριτές του απριλιανού στρατιωτικού καθεστώτος. Πράγμα που δεν άφησε ανεκμετάλλευτο ο Σακελλάριος και κάποιες φορές πέρασε τις διαχωριστικές γραμμές που χωρίζουν την ανοχή σε ανεκτή και μη ανεκτή. Και κάποτε τα «έσουρε» καθαρά και ξάστερα!

Η άσκηση της πολιτικής των εκδοτών δεν ήταν πάντα ευεργετική και αμερόληπτη. Αλλά αυτά ας τα αφήσουμε για την Ιστορία. Ο Αλέκος Σακελλάριος, όλων των Ελλήνων, δεξιών και αριστερών, ο Σακελλάριος ο ακομμάτιστος και ακομμάτιαστος που έβλεπε τα πράγματα από τόσο ψηλά, ώστε ήταν απρόσβλητος από το μικρόβιο της μικροψυχίας και των πολιτικών παθών και υστερικών φανατισμών.

Δήμος Λεβιθόπουλος...